Filmtheater RKK

15 december

 Roois Kultuur Kontakt draait ‘The Whale’, een film die toeschouwers diep in de ziel weet te raken. Brendan Fraser zet als rouwende en obese man Charlie een geweldige acteerprestatie neer, waarvoor hij terecht de Oscar voor Beste Mannelijke Hoofdrol wist te winnen.

Charlie leeft teruggetrokken en geeft Engelse les online. Hij heeft ernstig overgewicht en lijkt alles in zijn leven te zijn kwijt geraakt. Hij is de walvis uit de titel, al slaat de titel ook op de walvis uit Moby Dick, het boek dat een belangrijke rol speelt in de film. Charlie probeert het contact met zijn 17-jarige dochter Ellie te herstellen. Maar die neemt het hem kwalijk dat hij zijn gezin in de steek heeft gelaten. Langzaamaan ontdekken we hoe Charlie de man geworden is die we zien, en hoe hij hoopt toch een vader voor Ellie te kunnen zijn.

The Whale is een verfilming van het gelijknamige toneelstuk van Samuel Hunter, en dat is te zien. Het donkere, kleine huisje van Charlie vormt het decor van de film en dat zorgt voor een extra beklemmend effect. De film is hartverscheurend en hartverwarmend tegelijk. Begrip en onbegrip strijden om voorrang bij het aanschouwen van de levens van de mensen om wie het in de film draait. Dat de film ook een Oscar voor beste make-up heeft gewonnen, begrijp je als je het enorme lijf van Charlie in vol ornaat het scherm ziet vullen.

19 januari

Bruno woont in een bergdorp bij zijn oom en tante, Pietro is een stadskind. In de zomer, wanneer Pietro’s ouders een huisje huren in de bergen, trekken de jongens wekenlang samen op. Daarna vertrekt Pietro weer naar Turijn en blijft Bruno achter in de schaars bevolkte Aostavallei, in het noorden van Italië. De vriendschap tussen Bruno en Pietro overleeft een stilte van bijna twintig jaar en leeft weer op wanneer Pietro (Luca Marinelli) een afgelegen stuk grond erft van zijn vader. Samen met Bruno (Alessandro Borghi) bouwt hij een berghut. Het wordt het centrum van hun gezamenlijke wereld, met Bruno altijd op korte afstand en Pietro aan een lang elastiek, steeds terugkerend van verre reizen. Pietro is de zoekende van de twee, terwijl Bruno zichzelf ziet als de boom die in zijn vallei groeit: oersterk wanneer hij opgroeit op de plaats waar hij tot leven kwam, maar zwak wanneer hij wordt verplaatst. Een meeslepend winterepos, met de bergen als perfecte omlijsting.

2 februari

Wanneer de 85-jarige André een beroerte krijgt, raakt hij voor de helft verlamd. Het leven is niet meer wat het was en André, als echte ‘bon-vivant’, wil de verdere aftakeling niet afwachten. 

André besluit om zijn leven te beëindigen en vraagt zijn dochters Emmanuèle en Pascale om hem daarbij te helpen. André confronteert de twee vrouwen niet alleen met een moreel dilemma, maar zadelt ze daarbij ook op met grote praktische en emotionele uitdagingen. Euthanasie is in Frankrijk immers nog verboden. Dit is de bewerking van de gelijknamige roman van Emmanuèle Bernheim over haar vader die haar had gevraagd hem te helpen sterven. ‘Tout s’est bien passé’ gaat over euthanasie, maar is zeker geen zware kost. Dat blijkt ook al uit de titel: ‘alles is goed gegaan’. Het is een prettig directe, onsentimentele film; een betoog tegen de Franse euthanasiewet èn een ode aan het leven.

8 maart

Roois Kultuur Kontakt probeert altijd een gevarieerd aanbod van filmhuis-films te vertonen. Daarbij wordt niet alleen gelet op genre, maar bijvoorbeeld ook op het land waar de film vandaan komt. Een film uit Bhutan stond nooit eerder op de lijst, tot vrijdag 15 maart. Dan draait ‘Lunana, a yak in the classroom’.

Het bergdorp Lunana, het meest afgelegen dorpje van Bhutan (en de wereld) ligt op zes dagen lopen van de bewoonde wereld in de hoge bergtoppen van de Himalaya. Leraar-in-opleiding Ugyen, een moderne twintiger uit de Bhutaanse hoofdstad, wordt er tot zijn schrik naar toe gestuurd om enkele maanden de acht kinderen van de jakherders daar les te gaan geven. Na een stroeve start gaat hij het sobere leven van de herders op de berg steeds meer waarderen.

Dit voor een Oscar genomineerde feelgooddrama heeft een simpel verhaal en een hoog National Geographic-gehalte, maar is uitstekend verteld en onthult een beeldschone plek die nog maar zelden is vastgelegd. Opgenomen met echte bewoners van Lunana, waarvan de meesten nog nooit een camera hadden gezien. De film wordt ook wel de Boeddhistische versie van ‘Etre en avoir’ genoemd, de ontroerende Franse documentaire uit 2005.

19 april

Sommige regisseurs zijn in staat keer op keer prachtige films te produceren. De eerste film van Lukas Dhont, ‘Girl’ liet een diepe indruk achter. Vrijdag 19 april draait Roois Kultuur Kontakt zijn tweede film: ‘Close’. Ook die zal de bezoeker niet onberoerd laten.

De dertienjarige Rémi en Léo zijn onafscheidelijke vrienden. Ze doen alles samen, niets of niemand kan ze uit elkaar houden. Doordat ze zo close zijn, roddelen hun puberale klasgenoten over ze; misschien zijn ze wel meer dan vrienden. Rémi trekt zich niet veel aan van deze pesterijen, maar het homolabel staat Léo totaal niet aan. Zijn frustratie reageert hij af op Rémi, wat een breuk in hun vriendschap veroorzaakt.

Regisseur Lukas Dhont maakt met ‘Close’ een tedere en aangrijpende film over vriendschap en verantwoordelijkheid. Met zijn tweede film won hij de prestigieuze Grand Prix van het Film Festival Cannes 2022.

24 mei

Na een lang leven op een van de meest noordelijke plekken van de Britse Eilanden, besluit de hoogbejaarde Tom Harper met de bus terug te gaan naar zijn geboortegrond helemaal in het zuiden. Een laatste keer terug naar het begin, om de cirkel rond te maken. Je zou het een innemende roadmovie kunnen noemen, waarmee Roois Kultuur Kontakt dit filmhuis seizoen afsluit.

De vrouw van Tom vroeg zo’n zeventig jaar geleden of hij haar mee wilde nemen, zo ver als ze konden gaan. Het pasgetrouwde stel vertrok zodoende uit Land’s End, in het uiterste zuidwesten van Engeland, naar John o’ Groates, het meest noordoostelijke puntje van Schotland. Wat de reden was voor hun vertrek, en waarom de inmiddels hoogbejaarde Tom na de dood van zijn echtgenote besluit om via een eindeloze serie busverbindingen 1.349 kilometer terug te reizen naar Lands’ End, wordt met een handvol flashbacks duidelijk gemaakt.

Met de onvolprezen Engelse acteur Timothy Spall als veredelde reisgids Tom, ontpopt de film zich als lofzang op een generatie die niet te veel zeurt, vertegenwoordigd door een man die zelfs begrip kan opbrengen voor de dief van zijn koffertje. Tom is een uitstervende soort. Een man die zijn omgeving welwillend tegemoet treedt, die goedgemanierd is en zich bewust van het belang van onderlinge verbondenheid. Jongere medepassagiers trekken hun telefoon om Tom te filmen als hij zijn ouderwetse gedrag vertoont, waarna hij op sociale media een heldenstatus vergaart.